"Αλίμονο σε όποιον δεν προνόησε να κρύψει μικρούς ήλιους ή φεγγάρια πανσέληνα. Οι δαγκωματιές των ανθρώπων που μπαίνουν τόσο ξεδιάντροπα στων άλλων τις ζωές, προχωρούν στο σώμα, φτάνουν μέχρι τα παγωμένα ημερονύχτια της μοναξιάς.
Μη μένεις αδρανής. Αν πιστεύεις στη μοναδικότητα κάθε ανθρώπου, μη μένεις αδρανής. Άναψε ένα φεγγάρι και ξεγέλασέ τους. Κρύψου πίσω από τον ήλιο και θάμπωσε την περιέργειά τους.
Και να θυμάσαι τούτο: η άρνηση είναι πάντα πιο εύκολη απ' την αποδοχή. Είναι δύσκολη έως ακατόρθωτη η εξιχνίαση της ψυχής του Αγαπημένου. Του οποιουδήποτε Αγαπημένου..."
Απόσπασμα από το βιβλίο "Τέρα Άμου"
"Θυμάμαι πολύ καλά τον τρόπο που η Υακίνθη κράταγε το νυφικό, μην τυχόν και ακουμπήσει στα λασπόνερα ή σε τίποτα κλαδιά. Και σαν σπαθί πέρασαν στη μνήμη τα λόγια που πικραμένη κάποτε μονολογούσε: «ούτε εικόνα δεν προλάβαμε να πάρουμε μες στο χαλασμό, ούτε μια φωτογραφία να μας θυμίζει τη Σμύρνη, τη γλυκιά μας Σμύρνη». Και θαρρείς πως τα χέρια που τώρα απλώνονταν στο νυφικό, δεν έκαναν τίποτα λιγότερα απ’ το να ζητούν ξανά κάτι να περισώσουν, μια τρυφερή θωπεία να χαρίσουν στο δέρμα της Ιστορίας. Γιατί, αν θες να ξέρεις, τόποι είμαστε οι άνθρωποι, άγονοι, γόνιμοι, χέρσοι, δεν έχει σημασία. Στεριές αναζητούμε, το χέρι του άλλου να μας χτυπήσει στην πλάτη, όταν τα χάνουμε στα γυρίσματα που ’χει η ζωή. Όμως πολλοί τόποι δεν δίνουν μήτε ένα κλαδί, σαν μπαστούνι στην προσφυγοπούλα μας ψυχή. Γιαυτό οι πρόσφυγες έτρεξαν να κλείσουν σε φούχτες, σε μαντήλια λίγο από το ευλογημένο χώμα της πατρίδας τους. Μυρίζοντας χώμα έπιαναν ξανά ουρανό. Σφουγγίζοντας ιδρώτα, ο κόσμος δεν θα ’μενε πια στεγνός από όνειρα…"
απόσπασμα από το βιβλίο "Καθρέφτες στο χώμα"
Ο Νίκος Διακογιάννης δηλώνει απλά κι απέριττα "Γεννήθηκα στη Νίσυρο κι εργάζομαι ως δάσκαλος στο Δημοτικό". Έχει δημοσιεύσει στις εκδόσεις Αρμός τα μυθιστορήματα "Τέρα Άμου" [2007] και "Καθρέφτες στο χώμα" [2009]. Επισκεφτείτε: http://tera-amou.pblogs.gr/
*προβέζα: νοτιοδυτικός άνεμος, που υψώνει μεγάλα κύματα.
Ο καλός φίλος Νίκος ήταν για μένα ένα από τα εναύσματα να ασχοληθώ με το ιστολόγιο τούτο και τον ευχαριστώ και από εδώ.
1 σχόλιο:
Γεια σου, γρηγόρη μου. Τι έκπληξη ήταν αυτή! Χαίρομαι που έστω και διαδικτυακά γνωριστήκαμε εδώ και πε΄ριπου δυο χρόνια, αν δεν απατώμαι. Τώρα που ολοκλήρωσα το τρίτο βιβλίο περιμένω να βάλω την τελευταία τελείακαι στην επεξεργασία για να το αποστείλω προς έγκριση. Και π΄λαι σε ευχαριστώ και για τις ωραίες φωτογραφίες. Τα πυκνά δάση όπως αυτό πίσω σου με συγκινούσαν από πάντα. Χαιρετισμούς στην οικογένειά σου!
Δημοσίευση σχολίου